آرام ، آرام به ماه پرخیروبرکت رمضان نزدیک می شویم. تصمیم گرفته ام ازاین روزها به

بهترین نحو استفاده نموده و به پیشواز این ماه عزیز بروم ؛ لذا ازهمه عزیزانی که به وبلاگم

سر می زنند، التماس دعا دارم.

انشا الله این ماه برای مجموعه هستی مثمرثمر باشد.

تا به حال فکر کرده اید روزی چندبار به ساعت نگاه می کنید ؟

شایدتعدادش قابل شمارش نباشد!

باهربارنگاه کردن زمانی می گذرد واین درحالی است که ما این گذررا احساس نمی کنیم چرا ؟

همین الان به ساعت نگاه کنید

گذر زمان برایتان چه معنای دارد؟

..........

...........

امیدوارم دیر نشده باشد؟!

راستی حلبچه با کدام لالایی خوابت خواهد گرفت؟

واینچنین عشق آغازشد

مبعث برعاشقان مبارک

جژنی مبعث پیروز بت له هه مو موسلمانانی جیهان

 یا محمد ! 

درود وصلوات برتو ای محمد

ای تو  که ندای اقرا را عاشقانه لبیک گفتی و حرای دلها را مجاهدانه نورافشانی کردی.

درود وصلوات برتو ای محمد.

 روزسختی بود

اشتباهی کردم

به عمدنبود.

تاوانش سرزنشی ابدیست.

برای کسی نوشتم که کس نبود.

جوابی داد که روحم رانشانه گرفت وخراشید.

مراترساند.

ازمردمان وباورهایشان!

مردمانی که جام تهی سرمی کشند.

مردمانی که حریم وحرمت را می شکنند.

مردمان که قصه زندگیشان تکرار خواب زمستانی است.

مردمانی که داغ بی غیرتی بر پیشانی خودنشانده اند.

مردمانی که دوست دارم دوستشان نداشته باشم.

مردمانی که دل شکستند.

روح فروختند.

پوچ شدند .

ودل تنگ ساختند خدا را.

روزسختی بود .

و ....................................................تجربه ای بسیارتلخ!

 من می خواهم دچارشوم ؛ اما نه از دچارهایی که سهراب می گوید.

توچی.....................

 چندروزیست زندگی مردمانی ازجنس خودم فکرم را مشغول کرده است.مردمانی

آرمانی با آرزوهای آسمانی که رئالسم روزگاربررویاهایشان رنگ بیداری پاشیده است،

  مردمانی که اندیشه عاشقی رادردرکوچه های سنگ لاخی تردید به دست بادهوا سپرده اندوخود رابه دست خود....!

 من هنوز در دیروز مردمان امروزی هستم وبه تکرار غروب های بی طلوع می پرسم که آیا هنوز هم ازمردمان هستم یاآنان از لعاب من. 

تردید وتلاش برای پاسخ به پرسشی که جوابش اظهرمن شمس است ، آزارم می دهد وبی شک این رنج را ما مردمان مدعی نخواستیم بلکه برایمان

خواستندتا که شاید همسفربادهوا  شویم تاکه شایدبرزنگارلعابمان نسیمی از رویاهای گمشده دیروزی امید وزیدن گیرد اما ...!

 راستی چه شدکه به این اقیانوس آرام رسیدیم اما هنوز درتلاطمیم؟ چرا برا ی رفتن به خوابخرگوشی قصه ها نمی کوشیم وحرمت صورت سپید

برفی را به خوردن سیب های ممنوعه ترجیح ابدی می دهیم؟

برای  غایت تردیدهام تلاشی به وسعت هاج نخواهم کرد؛چرا که تب عاشقی برایم هنوزهم عسلی است به شیرینی عادت

 راستی چه شدکه به اینجا رسیدیم !

 من

  و..

 حرفهایم !؟

خدایا خودم رابدجورگم کرده ام....

مرا بازگردان که صادقانه

درمانده ام